På jorda er vi glimtvis vakre er eit brev frå ein son til ei mor som ikkje kan lese, skrive då sonen, Veslehunden, er i slutten av tjueåra. Brevet avdekker ei familiehistorie som starta før han vart fødd - ei historie med røter i Vietnam - og opnar døra til delar av livet hans mora aldri har kjent til.

Romanen er både eit vitnemål om det krevjande, men ekte kjærleiksbandet mellom ei einsleg mor og sonen hennar, og ei nådelaus utforsking av rase, klasse og maskulinitet. Boka stiller spørsmål som står sentralt i den amerikanske notida, midt i ei verd prega av avhengigheit, vald og traume - men den er samtidig gjennomsyra av medkjensle og ømheit. Det handlar like mykje om krafta i å fortelje si eiga historie, som den øydeleggjande stilla når ein ikkje blir høyrd.

Med overveldande kraft og skjønnheit skriv Ocean Vuong om menneske som lever mellom ulike verdar, og spør korleis vi kan lege og redde kvarandre utan å miste oss sjølve. Spørsmålet om korleis ein kan overleve - og korleis ein kan finne ei form for glede i det - driv fram det som er ein av dei viktigaste debutromanane på mange år.