Det er stumt mellom trea, under fjella og himmelen. Det har det alltid vore. Gorm gjer berre som far sin og far hans igjen, han høgg tre. Heilt frå han var barn, har han arbeidd med faren i skogen. No er faren nett død, men framleis er Gorm uvitande om alt som har gått føre seg. Faren og folk i bygda tagde alltid når han spurde. Talte dei, var det i gåter. Trass i togna driv det gamalt agg om ætt og arv imellom trea. Det må finnast nokon som veit kvifor faren var så hard til det siste, men folk berre snur seg etter skogen når han snakkar med dei. Hogst handlar om ein mann som veltar under børa av det han aner, men ingen vil fortelje.